Engelli vatandaşlarımızın ne kadar zor şartlarda yaşadığını sanırım bilmeyen yoktur.

Daha geçtiğimiz yıllara kadar bedensel engellilerimiz sokaklara dahi çıkamıyor, kent yaşamı içinde kendilerine bir yer bulamıyorlardı.

Gerçi hala bir çok yerleşim bölgemizde ne kaldırımlar ne üst geçitler ne de alış veriş merkezleri engelliler de düşünülerek tasarlanmıyor.

Yaşamın içinde onlarında olduğu dikkatlerden kaçıyor, sayıları az da olsa bir yerleri olması gerektiği düşünülmüyor.

Sokağa terk edilen bebelerimiz, zihinsel engellilerimiz, bedensel engellilerimiz, huzur evinde yaşamaya mahkum edilen analarımız, babalarımız hepsi bu toplumun gerçeğidir.

Kimse yarın ne olacağını bilemiyor.

Onun içindir ki geçtiğimiz günlerde Körfez ilçemizin saygın iş adamlarından Ahmet Önal beyefendinin organizasyonu ile gerçekleşen bir ortama davet edildiğim için çok memnun oldum.

Sayın Önal, ülkemizin en büyük kapasiteye sahip bedensel engelliler merkezi olan Kocaeli Bakım Rehabilitasyon ve Aile Danışma Merkezi’nde yaşamını sürdüren çocuk ve yetişkinleri Körfez’e davet ederek Kızılkaya Lezzet Dünyası’nda onurlarına verdiği yemekle misafirlerini ağırladı.

Sayın Önal “Hocam özellikle böyle bir organizasyonda yer almanızı istiyorum” diyerek bizleri de davet etti.

O insanlarla kurmuş olduğu sıcak bağı gördüğümde Ahmet beye çok özendim.

Misafirleri O’nu daha önceden tanıyor ve hepsi kendisine bir şeyler söylemeye çalışıyorlardı.

Misafirleriyle çok iyi iletişim kurabiliyor, “her zaman sizlerin yanınızdayım” diyordu.

Merkez Müdürü Adem Çiçek, bazısının kardeşi, bazısının babası gibi herkesle sıcak bağ kurmuştu.

Hele bir tane çok akıllı laflar eden bir yumurcak vardı ki, yemeğini yer yemez beni müdür babama getirin diyerek bizim masamıza geldi.

Sen kaç yaşındasın dediğim de, “4 yaşındayım” diyordu ancak müdür bey 2,5 yaşında olduğunu söylemişti.

Hele ettiği laflara bakarsanız 4 yaşından daha büyük tahmin edebilirsiniz.

Emin olun o kişilerle bir arada güzel bir an geçirdiğim için çok memnun oldum.

Engelli yaşamak gerçekten çok güç.

İnanın ki belediye başkanı olsam ve şehrimde bir tek engelli dahi olsa, sağlıklı biri gibi rahatça gezip dolaşabilmesi için ne gerekiyorsa yapardım.

Çünkü hiçbir maddiyat insan yaşamının üzerinde olamaz.

Gittikçe yazımın her satırının daha duygusal bir zemine kaydığını hissediyorum.

Asıl amacım bu yeni merkezi okurlarıma tanıtmak ve Gündoğdu Kalıcı Konutları yakınında yapılan bu merkezi vakit buldukça ziyaret etmenizi istemekti.

Ancak duygularıma hakim olamayarak yaşadığım duyguları sizlerle paylaşmış oldum.

Konuyu çok daha uzatacak değilim.

Hepimiz çok iyi biliyoruz ki, “HER BİRİMİZ BİRER ENGELLİ ADAYIYIZ”

Yarın ne olacağını bilemiyoruz.

İnanın ki asıl engel, beyinlerimizdeki engeldir.

Ne zaman o engeli aşabilirsek, işte o zaman çağdaş bir toplum olmayı başarabiliriz.

Ne dersiniz,

Engelsiz zihin, engelsiz bir toplum, engelsiz bir yaşam…

Çok zor değil aslında…